Luna's Mind

----------Triggerwarning zelfdestructie ---------- Dreigende, donkere lucht, die steeds donkerder en donkerder wordt tot het moment dat hij bijna pikzwart lijkt. Wind die iedere dag en ieder moment in kracht toeneemt. Regen die steeds harder en steeds meer uit de lucht lijkt te vallen. In het begin lijkt het nog mee te vallen, kun je er nog doorheen. Maar naarmate de dagen verstrijken krijgt het weer steeds meer de vorm van een orkaan. Het enige wat je dan nog kunt doen is je verstoppen in een schuilkelder tot het rustiger wordt buiten... Zo voelden de afgelopen weken voor mij... Alsof er in mij een storm woedde van gevoelens, gedachten en herinneringen die steeds sterker en sterker werd. Alleen kon ik niet bij een schuilkelder komen, was ik buitengesloten en was er geen ontsnappen meer aan die orkaan... Het werd zo hevig dat het me niet eens meer lukte iets op ''papier'' te zetten. Het was te chaotisch, te sterk... Toch heb ik er samen met de hulpverlening voor kunnen

De sprong in het diepe... ik heb hem al vaak gemaakt, figuurlijk en letterlijk. Jammer genoeg ook nu weer figuurlijk en niet in een heerlijk verkoelend zwembad, of nog beter: in de koele oceaan. Dit keer heb ik, maar weer een keer, de sprong in het diepe naar mezelf gemaakt. Maar ik heb het gevoel dat ik dit keer dieper dan ooit zal gaan, zodat ik me voor de verandering hard kan afzetten op de bodem en eindelijk volledig boven water kan komen. In het verleden ben ik vaker in behandeling geweest, ook heb ik al een keer eerder deeltijdtherapie gevolgd, maar die was toch minder intensief dan de sft-groep (schemafocustherapie). Toen had ik twee keer per week een dagdeel beeldende therapie, één keer in de week een dagdeel drama therapie en één keer per week (of twee weken) individuele gesprekken. Nu heb ik twee keer in de week psychotherapie, één keer in de week cognitieve gedragstherapie, één keer in de week beeldende therapie, één keer dramatherapie, één keer pmt en één keer in de twee we

De verjaardag. Voor veel kinderen een leuke gelegenheid vanwege de feestjes en cadeautjes. Ook veel volwassenen vinden een verjaardag gezellig. Misschien niet per se het jarig zijn, maar het is wel een mooie manier om gezellig samen te zijn met familie en vrienden. En een goed excuus voor een lekker etentje of wat dan ook ;).  Er is echter ook een andere groep mensen. De groep die om diverse redenen een hekel heeft aan (in ieder geval) de eigen verjaardag. Tot een maand geleden o.i.d. behoorde ik ook bij deze groep. Toen in 2013, zo'n 4 maanden voor mijn verjaardag, mijn zusje overleed was mijn verjaardag wel het laatste waar ik behoefte aan had. Ik kon toch geen feest vieren nu zij er niet meer was? In de jaren erna bleef dat een rol spelen, maar wat toen ook mee ging spelen was dat het voor mij vooral een mijlpaal van falen was. Iedere keer dat ik jarig was, was voor mij weer een teken dat er wéér een jaar voorbij was zonder iets bereikt te hebben of mijn leven weer op de rails t

Een wandeling in het bos. Het is rustig en behalve het gefluit van de vele vogels en het gefluister van de wind tussen de bladeren hoor je helemaal niets. Geen andere mensen, geen razende auto's... heerlijk! Rust! Het is mooi weer, het zonnetje schijnt, maar dankzij de koele schaduw van de bomen is de temperatuur heerlijk. Dan kom je bij een kruising... het ene pad half overwoekerd, donker en een beetje eng... Maar dit is het wel het pad dat naar die mooie open plek leidt. De plek met een mooie waterval die uitkomt in een groot helder meer. Grote rotsen om op te zitten zodat je genietend van de zon kunt pootje baden, of je neemt een heerlijk verfrissende duik in het water. Het andere pad lijkt recht toe, rechtaan en zonnig. Het lijkt alsof er geen enkele obstakel op die weg ligt. Jammer genoeg komt dat pad niet echt ergens uit. Je komt ook wel op een open plek, maar deze plek heeft geen waterval, niet eens water. Als je dan nog een stukje verder loopt lijk je opeens weer op diezelf

De sprong in het diepe... de eerste stap... Die zijn altijd het spannendst, toch? Al vaker heb ik van mensen gehoord dat ik dingen mooi beschrijf of dat ik moet gaan schrijven... Ik schrijf ook heel graag, maar ik heb nog nooit iets gedeeld met een ander doel dan iemand proberen iets duidelijk te maken wat op dat moment niet lukte op een andere manier... Ik weet niet eens hoe ik dit moet doen... Schrijf ik gewoon zoals ik altijd doe, alsof het alleen maar voor mezelf is? Of ga ik extra goed opletten hoe ik schrijf, wat voor beeldspraak ik gebruik? Of...? Zo veel vragen en zoveel onzekerheid, maar altijd maar blijven twijfelen gaat niet helpen. Gewoon doen... al doende leert men, toch? Ik weet niet eens wat ik precies wil bereiken, of naja... Ik wil graag anderen mensen helpen en ik hoop altijd dat te kunnen doen met mijn eigen ervaringen, zodat die niet voor niets zijn geweest. Maarja.. hoe? en of dit de juist weg is geen idee. Ik weet niet eens waar te beginnen. De bijdehandjes z