A Hurricane of Thoughts & Feelings

----------Triggerwarning zelfdestructie----------

Dreigende, donkere lucht, die steeds donkerder en donkerder wordt tot het moment dat hij bijna pikzwart lijkt. Wind die iedere dag en ieder moment in kracht toeneemt. Regen die steeds harder en steeds meer uit de lucht lijkt te vallen. In het begin lijkt het nog mee te vallen, kun je er nog doorheen. Maar naarmate de dagen verstrijken krijgt het weer steeds meer de vorm van een orkaan. Het enige wat je dan nog kunt doen is je verstoppen in een schuilkelder tot het rustiger wordt buiten...

Zo voelden de afgelopen weken voor mij... Alsof er in mij een storm woedde van gevoelens, gedachten en herinneringen die steeds sterker en sterker werd. Alleen kon ik niet bij een schuilkelder komen, was ik buitengesloten en was er geen ontsnappen meer aan die orkaan... Het werd zo hevig dat het me niet eens meer lukte iets op ''papier'' te zetten. Het was te chaotisch, te sterk... Toch heb ik er samen met de hulpverlening voor kunnen zorgen dat ik de orkaan heelhuids ben doorgekomen. Dankzij hen ben ik niet volledig teruggevallen in destructieve copingen. Op dit moment is mijn eetgedrag misschien wel een ramp en zit er totaal geen structuur meer in, maar ook dat wordt weer langzaam herpakt. 

Ik voelde me al relatief wankel voor ik aan de sft-groep begon. De individuele therapieën die ik had, hadden al wat dingen losgemaakt en daarbij waren er ook nog eens een hoop zorgen rondom mijn oma (daarover in een andere blog meer). Zoals ik in mijn eerdere blog schreef, raakte de sft-groep meteen die eerste week al veel. In de twee weken die daarop volgde is dat niet anders geworden.  Wat op dit moment vooral heel hoog zit is de steeds groter worden realisatie dat ik me tijdens het opgroeien nooit echt gezien heb gevoeld door mijn ouders (en anderen in mijn omgeving), maar ook het pijnlijke besef, dat ik me door hen nog steeds niet gezien voel. Begrijp me niet verkeerd, ik houd van mijn ouders en ik weet ook echt wel dat zij van mij houden. Echter heb ik lang geleden al geleerd dat het beter is om geen al te diepgaand contact met hen te hebben, ze zitten vaak zo vast in hun eigen denkwijze/patronen/verleden dat ze niet in staat zijn om op een prettige manier te reageren. Hoe goed hun bedoelingen ook zijn, meestal doet het vooral pijn en zorgt het voor ruzies.

Afgelopen weekend was er opnieuw zo'n moment van me niet gezien voelen... Ik zat bij mijn ouders, met mouwloze kleding aan en opeens ziet mijn moeder dat ik een aantal littekens op mijn schouder heb... Ze vraagt hoe ik er aan kom en ik val volledig stil... Jaren geleden heb ik haar, minimaal één keer, verteld dat ik mezelf wel eens had beschadigd. Door mijn stilzwijgen vroeg ze wel of ik het zelf had gedaan... Ik knikte en zei: ''dat weet je ook, dat heb ik je al eens verteld''. Haar reactie was of ik dat wel zeker wist want ze zou denken dat ze zoiets wel zou onthouden... Ik benoemde dat ik dit echt heel erg zeker wist. Ze zei dat ze wel wist dat mijn zusje zichzelf wel eens had beschadigd, maar dat ze het niet wist van mij... Het enige wat ik toen nog kon denken (maar niet uitspreken) was dat het weer iets was wat ze van mij niet had onthouden en het bevestigde voor mij dat het, ruim tien jaar na het overlijden van mijn zusje (ook hierover meer in een andere blog), nog steeds vooral om haar draait... En dat doet pijn. Mijn moeder zei toen dat ze ook echt alles verpest had met ons en liep weg. Ook iets waar ze goed in is: de situatie naar haar draaien, dat het gaat om haar gebreken en wéér niet om hoe iets voor mij is. Ook een van de redenen waarom ik liever geen diepgaandere dingen met mijn ouders deel...

Ik twijfel(de) of ik dit wel moet posten, want het voelt als mijn ouders afvallen/aanvallen. Terwijl ik, ondanks mijn pijn, wel begrip voor hen kan opbrengen. Dat ik zie dat ze zelf al hun hele leven met een hoop worstelen, dat het ook niet gemakkelijk is geweest voor hen omdat mijn zusje zo ongeveer haar hele leven met (jeugd)depressies heeft gekampt en er daardoor uiteraard veel aandacht naar hen ging. Ik wéét dat mijn ouders hebben gedaan wat ze konden en altijd alles met de beste bedoelingen hebben gedaan. Ik weet dat ze net zoveel van mij houden als ik van hen. Toen ik de situatie in mijn therapiegroep deelde zei iemand dat het feit dat ik hen begrijp en dat mijn ouders inderdaad alles met de beste bedoelingen hebben gedaan, niet betekent dat ik daarnaast niet de pijn mag voelen van de dingen die ik, ondanks de inspanningen van mijn ouders, toch te kort ben gekomen. Ergens was dat wel fijn om te horen, want zo is het wel... Ondanks al hun goede bedoelingen hebben ze de plank ook heel vaak mis geslagen en dat ís gewoon pijnlijk, maar dat betekent niet dat ik minder van hen houd (of zij minder van mij).

Langzaam maar zeker neemt de orkaan in kracht af... Soms moet iets eerst volledig overhoop gegooid worden voordat er iets mooiers, beters, sterkers opgebouwd kan worden...