A letter to my Inner Child

Lieve Inner Child,

Deze brief wordt anders dan ik had verwacht, want ik wil je geen dingen beloven die ik op dit moment niet kan waarmaken. Om eerlijk te zijn heb ik er namelijk nog niet zoveel vertrouwen in dat ik op een goede en gezonde manier voor jou kan zorgen, ook al is dat wel wat je verdient. Net zoals je het verdiend om gezien en gehoord te worden én dat kan ik je in ieder geval wel geven met deze brief.

Heel lang heb ik ontkent dat we (behoorlijk wat) tekort zijn gekomen in onze basisbehoeften, met name wat betreft emotionele veiligheid, zelfexpressie en autonomie. Nog steeds heb ik de neiging om dit te ontkennen. Het voelt gemakkelijker en minder pijnlijk om te doen alsof het allemaal niet zo veel voorstelt, alsof we een prima jeugd hebben gehad. Als we een prima jeugd gehad zouden hebben, zou alles wat er nu niet goed gaat puur en alleen aan mezelf liggen en dus gemakkelijker te veranderen zijn. Bovendien is het gemakkelijker boos op mezelf te zijn dan op een omgeving die daar toch niet naar luistert, het bagatelliseert of alles naar zichzelf toe trekt. Maar hiermee doe ik jou wel enorm te kort en dat spijt me.

Er ging altijd zoveel aandacht uit naar ons zusje, dat wij ook gewoon echt aandacht te kort zijn gekomen, het gevoel kregen er niet toe te doen of op z’n minst heel wat minder belangrijk te zijn dan ons zusje. Verder werd er vaak van ons verwacht dat we van alles zelf deden en konden, maar als we dan iets deden was het tegelijkertijd nooit goed genoeg. Ook het gepest worden door zogenaamde vriendinnen en zelfs door onze eigen nichtjes heeft ook niet geholpen bij het veilig voelen of op onszelf durven vertrouwen. We huilden nogal snel, maar dan kregen we altijd te horen dat we ons aanstelden of ‘’daar hoef je toch niet om te huilen?!?’’. Nu lukt huilen zelden nog, zelfs als de behoefte om te huilen wel groot is en de tranen heel hoog zitten. Ik denk doordat ik het onbewust als iets slechts ben gaan zien, door al het commentaar wat we er altijd op kregen. Bij anderen vind ik het namelijk wel altijd goed als ze het eruit laten. Ik wéét ook gewoon dat het wél goed is om te huilen. Een hele tijd terug las ik ook dat tranen een manier van ons lichaam zijn om spanning te ontladen, dat bevestigde wel dat het inderdaad goed is om te huilen. Nu nog het automatisch onderdrukken van tranen zien te doorbreken…

Ook ons geregeld terugkerende algehele gevoel van onveiligheid en onze angst voor (verbale) agressie zijn terug te leiden naar vroeger. Hoewel ik ook daarvan altijd heb gedaan alsof het uit het niets is ontstaan en onzin en aanstellerij is, heeft het wel degelijk een oorsprong. Ik denk dat die oorsprong zelfs al ligt in de periode waarin we nog te jong waren om ons echt dingen te herinneren. Dit baseer ik dan op de zeldzame dingen die mam over deze periode heeft vertelt. Met name het gooien met spullen, het mag dan niet naar ons gericht zijn geweest, maar we waren er wel bij, hebben het wel meegekregen. Ik kan me alleen maar voorstellen dat we bang zijn geweest dat het wél een keer naar ons zou worden gericht. Zoals we die angst ook hadden toen we tiener waren en het steeds vaker bijna fysiek uit de hand liep tussen pap en ons zusje.  Ook de vele ruzies thuis, die er al van jongs af aan waren en waarbij heel veel werd geschreeuwd (door alle partijen) en de dingen die door onze pesters gedaan en gezegd/geschreeuwd werden zullen hieraan hebben bijgedragen.

Ik denk dat datzelfde gevoel van onveiligheid ervoor zorgt dat ik het zo moeilijk vind om je boosheid en woede te erkennen en te ervaren. Het is altijd veiliger geweest om boosheid naar onszelf te richten, om de toch al weinig aanwezige momenten van de lieve vrede te bewaren en te voorkomen dat we nog meer pijn zouden ontvangen. Maar het is nu veilig, we zijn volwassen nu en ik zou ons daarin moeten kunnen beschermen. Er is genoeg reden om kwaad te zijn, dat gevoel mag er nu ook echt zijn. Ook al vind ik het zelf nog doodeng dit te erkennen. Het mag écht en als het mij (nog) niet lukt ons daarin te beschermen, dan hebben we inmiddels genoeg mensen om ons heen die daarbij kunnen helpen. Het is oké, we zijn veilig. Bovendien… we hebben nu onze eigen plek, daar zijn we sowieso veilig.

Wat het verder moeilijk maakt om te erkennen dat we zoveel te kort zijn gekomen is dat ik weet dat pap en mam hun best hebben gedaan en wel degelijk ook van ons houden. Maar dat betekent natuurlijk niet dat ze geen fouten hebben gemaakt en alles maar goedgepraat moet worden, want daarmee doe ik jou opnieuw weer te kort en dat verdien jij dan weer niet.

Met betrekking tot het onderwerp pap en mam weet ik sowieso nog steeds oprecht niet waar ik nu goed aan doe, wat voor jou het beste is. Is dat toch nog een allerlaatste keer (alweer) het gesprek aangaan, met een minimale kans dat het ons iets gaat brengen en een grote kans op de zoveelste pijnlijke teleurstelling. Of zorg ik beter voor je door me erbij neer te gaan leggen dat er iets kan veranderen, gezien alle ervaringen in het verleden. Bescherm ik je op die manier beter. Onze vorige persoonlijk begeleidster zei toentertijd dat zij niet meer zouden veranderen, wat me doet denken dat ik er inderdaad goed aan doe om geen gesprek meer aan te gaan. Echter zeggen andere mensen wat anders en heeft het verhaal van iemand die ik ken me ook weer laten twijfelen. In dat laatste geval is de vraag alleen, gaat er nodig zijn wat zij heeft gedaan, want dan is dat voor ons geen optie. Ik ben namelijk niet in staat om het contact volledig te verbreken, zelfs niet tijdelijk. Ik weet het dus oprecht niet, maar ik ga wel proberen dit zo goed mogelijk uit te zoeken zodat ik daar een definitieve keuze in kan maken, die hopelijk ook het beste is voor jou.

Ik weet dat ik het mezelf, door alles wat we hebben meegemaakt, nog steeds niet helemaal gun om écht te gaan leven en ook te genieten van het leven. Maar dat is oneerlijk, jou is het wél gegund om écht te leven, van het leven te genieten, geliefd te zijn. Je verdient dat, je hebt zolang moeten overleven terwijl je alleen maar een kind was, niets ergers hebt gedaan dan dat vrijwel ieder ander kind doet. Echter kan ik jou dat niet geven zolang ik het mezelf niet kan geven, dus ga ik er heel hard voor werken dat ik het ons allebei kan gaan geven.

Ik wil de fouten van pap en mam (en andere volwassenen) niet langer herhalen. Ik wil je gaan erkennen, gaan zien voor wie je bent en wat je voelt. Jouw behoeften gaan zien en ernaar gaan handelen. Ik wil je gaan geven wat je al die jaren te kort bent gekomen. Niet alleen maar een enkele keer, maar altijd. Echter kan ik je nog niet beloven dat dit me ook gaat lukken, daar ben ik nog niet sterk genoeg voor. Wat ik wél kan beloven is dat ik hier heel hard mijn best voor ga doen en tot de tijd dat het écht zelf lukt, erop vertrouwen dat anderen in onze omgeving daarbij helpen. Misschien moet ik daarnaast ook proberen om het deel van mij dat de rol van Luna geregeld aan heeft genomen, meer naar voren te laten komen. Iedere keer als ik in die rol zat was ik een stuk sterker, realistischer en zelfverzekerder, of handelde ik in ieder geval op die manier en dat is wel wat we allebei kunnen gebruiken. Ik beloof dat ik voor je blijf vechten en ik hoop dat ik je over een tijdje een sterkere en positievere brief kan schrijven.

Be true to yourself and everything will be alright!

Liefs,

Iris