The sun is playing peek-a-boo

 De laatste tijd is het weer best wel wisselvallig, soms wat mooie, zonnige dagen ertussen, soms vooral veel grijs en regen... Eigenlijk komt dat best wel overeen met mijn humeur. Soms zwaar bewolkt, af en toe een storm, maar óók soms zonnig en dat is best fijn om te merken.

Enkele momenten en sommige kortere periodes daargelaten, is het de laatste paar jaar vooral namelijk slecht gegaan. Vooral de maanden dat ik de schematherapie deeltijd heb gevolgd heb ik me vaak ontzettend slecht gevoeld, hebben er stormen gewoed. Niet zomaar stormen, maar hele orkanen die alles overhoop gooide en me de hoop op overleven leken af te nemen. Inmiddels ben ik alweer zo'n anderhalve maand klaar met de groep. Hoewel ik in het begin dacht dat het niet beter ging, zijn de orkanen inmiddels volledig  van de radar verdwenen. Er is af en toe nog wel een storm, maar de zon schijnt ook weer af en toe. 

Eén van de stormen is dat mijn behandelaar me vorige week vroeg hoe ik het zou vinden als ze zou zeggen dat we nog een aantal afspraken inplannen en de behandeling daarna stopt. Hoewel ik het ergens had zien aankomen, kwam de vraag tegelijkertijd ontzettend hard aan. De week voorafgaand aan de afspraak had ik meerdere (hele) slechte momenten gehad, waarop er zelfs weer even neiging tot zelfbeschadiging is geweest en de gedachte ''ik stop gewoon met leven'' naar boven is gekomen (al is het wel gewoon bij die gedachte gebleven en is dat niet groter geworden). Verder heb ik heel veel moeite met afscheid nemen, vooral van mensen met wie ik echt een klik voel en die veel voor me betekenen. Ik ben me er ook bewust van dat dit, en het feit dat ik nog steeds weinig vertrouwen in mezelf heb eraan bijdragen het gevoel te hebben niet klaar te zijn om te gaan stoppen met therapie. Toch kan ik die stukjes nog relativeren en me bedenken dat het uiteindelijk altijd meevalt en het over het algemeen beter gaat dan ik van te voren denk. Het zal ook vast wel een tijdje oké gaan als ik eenmaal gestopt ben met therapie, maar toch blijft er ook de kant die oprecht vindt dat het te vroeg is om te stoppen met therapie. Er zit nog zo onwijs veel zelfhaat, ook naar mijn lichaam... Ik denk dat als ik daar nu (weer) niet veel mee doen, ik over een tijdje weer flink terugval, kan ik dan weer opnieuw beginnen... Het is me wel gelukt om dat allemaal uit typen en al naar mijn behandelaar te sturen, dus dan kunnen we het er de volgende keer over hebben... Ik ben benieuwd. Wat daarin wel ook al veranderd is, is dat ik merk dat ik het nu ook redelijk naast me neer kan leggen, dat ik er niet 24/7 mee bezig blijf totdat ik het daadwerkelijk heb kunnen bespreken. Het is verstuurd, ze weet er van, dus dan is het ook goed en kan ik het loslaten. Meer kan ik er in de tussentijd toch niet mee doen en dat is op zich wel fijn.

Dan de zonneschijn die zich steeds meer laat zien. Ik ben drie weken geleden voor het eerst naar een koor gegaan om te kijken hoe ik dat vond. Die avond voelde ik me zo onwijs gelukkig... Ik kan me niet meer herinneren wanneer ik me voor het laatst zó goed heb gevoeld. Alle mensen daar zijn ook gewoon even vriendelijk en behulpzaam. De week erna ben ik opnieuw gegaan en keek ik er een paar dagen van tevoren zelfs al naar uit. Ook die avond heb ik me heel erg goed gevoeld en ik heb toen ook met de dirigente een stemtest ingepland (om uit te zoeken of ik op het moment beter met de alten of de sopranen mee kan zingen). Gisteravond was het zover en heb ik die test gehad, en ben ik voor de derde keer bij het koor geweest. Het is en blijft heerlijk om daar te zijn, en het is goed voor mijn zelfvertrouwen. Na het eerste stukje van de stemtest zei de dirigente dat het tot op dat punt allemaal zuiver was en hoewel er ook echt nog genoeg verbeterpunten zijn (wat ik ook echt wel weet van mezelf), blijft voor de verandering het positieve ook hangen. Het koor maakt me zo ontzettend gelukkig... Dat gevoel is soms zo groot dat ik bijna uit elkaar spring en niet zo goed weet wat ik met mezelf aan moet, maar dat is zoveel fijner dan niet weten wat ik met mezelf aan moet omdat ik me slecht voel...

Dus ja... Het weer is nog wisselvallig, maar the sun is finally playing peek-a-boo en dat is al veel meer dan het in lange tijd geweest is... Zou het nu dan toch echt langzaam de goede kant op gaan?