Into the deep...

De sprong in het diepe... ik heb hem al vaak gemaakt, figuurlijk en letterlijk. Jammer genoeg ook nu weer figuurlijk en niet in een heerlijk verkoelend zwembad, of nog beter: in de koele oceaan. Dit keer heb ik, maar weer een keer, de sprong in het diepe naar mezelf gemaakt. Maar ik heb het gevoel dat ik dit keer dieper dan ooit zal gaan, zodat ik me voor de verandering hard kan afzetten op de bodem en eindelijk volledig boven water kan komen.

In het verleden ben ik vaker in behandeling geweest, ook heb ik al een keer eerder deeltijdtherapie gevolgd, maar die was toch minder intensief dan de sft-groep (schemafocustherapie). Toen had ik twee keer per week een dagdeel beeldende therapie, één keer in de week een dagdeel drama therapie en één keer per week (of twee weken) individuele gesprekken. Nu heb ik twee keer in de week psychotherapie, één keer in de week cognitieve gedragstherapie, één keer in de week beeldende therapie, één keer dramatherapie, één keer pmt en één keer in de twee weken individuele gesprekken. Daarbij heeft de vorige deeltijdtherapie voor zo'n 75%, als het niet meer is, om mijn zusje gedraaid. Nu wil ik daadwerkelijk naar mezelf kijken en niet meer (vrijwel alleen maar) naar alles rondom het overlijden van mijn zusje. Doodeng, maar hopelijk uiteindelijk wel de moeite waard.

Afgelopen week was het zover, de start van de sft-groep. Voor mij dan, een aantal anderen zijn er al een paar maanden mee bezig. Zij hebben er wel voor gezorgd dat ik me meteen op mijn gemak voelde. Nog voor we bij het eerste onderdeel naar binnen liepen kwamen ze zich al voorstellen, waardoor ik me welkom voelde. Ik was al minder nerveus dan dat ik in het verleden was voor groepen, maar dankzij hen zakte de nervositeit nog verder.

Hoewel ik er al op voorbereid was dat de groep vermoeiend zou zijn, het is natuurlijk niet niks wat er in zo'n groep wordt besproken en gedaan, vond ik het nog intenser dan verwacht. Deels kwam dit ook doordat ik nu opeens steeds in de emoties van anderen zat. Normaal kan ik meeleven, maar de emotie van een ander toch bij de ander laten. Dit keer lukte dat echter niet en dat verbaasde me. Ergens frustreert dat me dan, want het voelt als wéér iets dat ik niet (meer) kan. Tegelijkertijd weet ik ook dat een deel van de reden waarom het niet lukt is, omdat hun verhalen mij raken. Ofwel omdat ik iets soortgelijks heb ervaren ofwel omdat het me aan iets doet denken dat ik heb meegemaakt. Tevens denk ik nog steeds heel vaak dat ik me niet moet aanstellen, dat ik niet zo moeilijk moet doen, dat ik niet veel heb meegemaakt... Zeker als ik dan sommige verhalen van anderen hoor. Rationeel gezien weet ik dat te relativeren en weet ik ook dat ik niet moet vergelijken, dat vergelijken nooit goed is. Helaas krijg ik mijn emotionele kant daar lang niet altijd in mee... 

De therapiesessies an sich zijn dus heel vermoeiend, ook omdat opeens vrijwel alles wel iets lijkt te raken... Het helpt vast ook niet mee dat ik in een slechte periode zit... Maar de pauzes daarentegen zijn wel fijn. Ook al ken ik de andere groepsleden nu dus pas drie dagen, er lijkt wel een klik te zijn waardoor de pauzes gezellig en heel natuurlijk aanvoelen. Het is nieuw, maar ik heb voor de verandering het gevoel er gewoon écht bij te horen. Dat maakt die sprong in het diepe toch weer een heel klein beetje minder ingewikkeld en het geeft vertrouwen voor het therapietraject. Het zal tijd nodig hebben, maar het vertrouwen in de groep gaat er volledig komen en daarmee ga ik stappen kunnen zetten die ik nog nooit eerder heb kunnen zetten. Hoop ik dan...

Ik ben benieuwd wat de komende tijd allemaal gaat losmaken en wat het me gaat brengen...