Crossing in the woods...

Een wandeling in het bos. Het is rustig en behalve het gefluit van de vele vogels en het gefluister van de wind tussen de bladeren hoor je helemaal niets. Geen andere mensen, geen razende auto's... heerlijk! Rust! Het is mooi weer, het zonnetje schijnt, maar dankzij de koele schaduw van de bomen is de temperatuur heerlijk. Dan kom je bij een kruising... het ene pad half overwoekerd, donker en een beetje eng... Maar dit is het wel het pad dat naar die mooie open plek leidt. De plek met een mooie waterval die uitkomt in een groot helder meer. Grote rotsen om op te zitten zodat je genietend van de zon kunt pootje baden, of je neemt een heerlijk verfrissende duik in het water. Het andere pad lijkt recht toe, rechtaan en zonnig. Het lijkt alsof er geen enkele obstakel op die weg ligt. Jammer genoeg komt dat pad niet echt ergens uit. Je komt ook wel op een open plek, maar deze plek heeft geen waterval, niet eens water. Als je dan nog een stukje verder loopt lijk je opeens weer op diezelfde kruising uit te komen. Welke keuze maak je dan?

Zo'n anderhalve maand geleden stond ik op zo'n kruising... Ik kreeg bericht dat ik met een introductiegroep kon beginnen om aansluitend een deeltijd-schematherapie groep te starten. Het overviel me. Een paar maanden daarvoor had ik nog een gesprek met mijn behandelaar, waarin we de overtuiging hadden dat ik na een maand of zes zo goed als klaar zou zijn met therapie. Misschien nog niet helemaal, maar ik zou dan ver genoeg zijn om geen deeltijdtherapie meer nodig te hebben. Ik had het idee dat ik er klaar voor was... Bijna 3 jaar uit de running, ik wilde weer door met mijn leven. Ik zou eindelijk mijn leven weer (grotendeels) op de rit hebben, weer gaan studeren. Doorgaan. Niet na 3 jaar nog eens een nieuw traject starten. Maar toen kreeg ik dus dat telefoontje... Welke keuze maak je dan?

Opnieuw ging ik het gesprek met mijn behandelaar aan. Was die deeltijd echt nog nodig? Kon ik niet gewoon langzaam afronden over een maand of drie à vier? Ze gaf aan dat ik zeker heel erg gegroeid was in het afgelopen jaar, maar ze gunde me ook dat ik het mezelf toe zou staan wél de deeltijd te gaan doen. Zodat alles wat ik het afgelopen jaar geleerd had (nog) steviger zou verankeren. Wanneer ik in de toekomst dan weer een keer zou vallen, zou ik beter in staat zijn zelf overeind te komen. Door haar woorden begon ik me ook te realiseren dat ik wel heel koppig mezelf kan blijven voorhouden dat ik de deeltijd niet nodig heb en dat ik gewoon verder kan gaan met mijn leven, maar dat de kans dan onwijs groot is dat ik over een jaar, of een paar jaar weer op precies dit punt (of nog verder terug) beland.

Conclusie: Ik kan wel voor dat pad kiezen dat er (relatief) gemakkelijk uitziet, maar uiteindelijk brengt dat me nergens. Dus ik kies voor het half overwoekerde, donkere, enge pad... Wél met de overtuiging dat mijn behandelaar gelijk heeft en ik daarna op een veel mooiere plek uitkom.