Don't judge a book by its cover!

Niet de blog waarvan ik had verwacht hem ooit te schrijven, laat staan nu te schrijven... Een onderwerp waar ik zelden tot nooit over praat, m.u.v. met mijn persoonlijk begeleidster, namelijk mijn eetstoornis... Een onderwerp waar voor mij veel schaamte op ligt en waarvan ik zelf nog weleens wil ontkennen dat daar toch echt sprake van is. Vaak vind ik vooral dat ik gewoon niet zo moeilijk moet doen, terwijl ik rationeel gezien echt wel weet dat het niet zo gemakkelijk is, als het dat wel was geweest had ik bepaalde dingen allang veranderd...

Waarom nu dan toch deze blog? Omdat een gesprek met een vriendin ervoor zorgde dat ik opeens toch voelde die openheid te geven... Het liet me inzien dat zelfs voor mensen die dichtbij je staan dingen anders kunnen lijken dan ze daadwerkelijk zijn. Dat ze conclusies trekken uit de dingen die je wel zegt/doet/laat zien, zich er niet bewust van zijnde dat er misschien ook nog dingen zijn die je niet zegt/doet/laat zien... Totaal niet kwaad bedoelt dus, want hoe kunnen ze ook anders als je bewust bepaalde dingen achterhoudt? 

De stempel van eetstoornis heb ik pas laat gekregen, ik was ergens begin 20. Terwijl achteraf gezien de eetstoornis waarschijnlijk al op de middelbare school is ontstaan, want toen zocht ik al allerlei manieren om bijvoorbeeld stiekem te snoepen... Ook toentertijd compenseerde ik heel af en toe, maar het is een hele tijd, ook na de middelbare school, voornamelijk alleen eetbuien geweest. Later kwam daar veel compensatie bij en nog later een hele restrictieve periode. Maar toen was het kwaad al geschied en had ik extreem veel overgewicht. De restrictieve periode heeft daar, omdat hij enorm restrictief was en een aantal maanden heeft geduurd (tot ik gelukkig startte met persoonlijke begeleiding en het om de een of andere reden wél lukte om haar toe te laten op het gebied van eten), wel wat vanaf gehaald. Maar helaas, zat dat er ook snel weer bij toen ik uiteindelijk weer terugging naar een gezond eetpatroon.

Inmiddels probeer ik wekelijks te sporten (op een gezonde manier dus) en heb ik alweer bijna 2 jaar een relatief gezond eetpatroon. Ja, natuurlijk zijn er nog momenten waarop het even niet zo gezond is, maar het is nooit meer buitensporig, het is niet anders dan dat ieder ander zonder eetstoornis zou hebben. Toch zie ik mezelf niet als herstelt, want hoewel het lukt om mijn eetgestoorde gedrag redelijk goed onder controle te houden (again, m.b.v. mijn persoonlijk begeleidster), kost het best vaak nog heel veel moeite en zit er op veel dagen nog een (enorme) strijd in mijn hoofd. Sommige dagen ben ik zelfs echt nog wel obsessief bezig met wat ga ik eten, wat wil ik eigenlijk eten, wil ik wel eten wat op mijn eetlijst staat, mag ik daar wel vanaf wijken etc... (overigens weet ik rationeel gezien dat dat af en toe best mag). Ondanks dat gaat afvallen maar heel moeizaam, wat niet alleen mijn eetstoornis wilt trouwens, maar vooral ook mijn gezonde kant, gezien ik gewoon echt veel te veel overgewicht heb. Er staat overigens wel nog op de planning om hier eventueel een keer voor naar de huisarts te gaan, uit te sluiten dat er iets lichamelijks speelt/ de invloed van de pil groter is dan ik altijd dacht. Gezien het ergens gewoon niet klopt dat ik nauwelijks afval, ondanks dat het eten én sporten dus best oké gaan... (Tegelijkertijd voelt dat heel raar om te zeggen en denkt een deel van mij ''Nee! Het gaat niet oké! Je doet het superslecht!!'' etc... Maar ik weet gewoon dat dit niet waar is.

Door mijn hevige overgewicht denken mensen al snel dat ik helemaal niet van sporten houd en dat daar een groot deel van het probleem ligt. Maar dit is helemaal niet waar. Ik vind zelfs heel veel sporten leuk: wandelen, zwemmen, allerlei zelfverdedingssporten, klimmen, squash, badminton... Echter zeg ik vaak nee als iemand me mee vraagt wandelen, of wanneer er bijvoorbeeld bij Connect sporten is. Dit heeft niet zoveel te maken met niet willen (ondanks dat die momenten er ook zijn, maar dan vooral door een enorm energiegebrek), maar meer met achterliggende oorzaken. Ik durf vrijwel niet in groepen te sporten, omdat ik me gigantisch schaam voor mijn lichaam, voor mezelf. Daarbij ben ik altijd enorm bang om de boel op te houden en daarmee anderen alleen maar tot last te zijn. Dus zeg ik nee en doe ik niet mee. Waardoor anderen dus het idee krijgen dat ik het niet leuk vind... Maar voor mij is het gaan zwemmen al een enorme stap, waar ik iedere week opnieuw ook weer voor moet vechten om die drempel over te gaan. De ene week gaat dat wat gemakkelijker dan de andere, maar het gevecht is er vrijwel wekelijks... Nu ben ik ook aan het kijken om, naast het zwemmen, thuis wat te kunnen gaan doen, of dit nu yoga is, of zelfverdedigingsoefeningen, daar ben ik nog niet helemaal over uit. Misschien wel allebei, want ik vind nu eenmaal heel veel leuk (niet alleen wat sporten betreft trouwens xD). Buiten de redenen die ik eerder opnoemde merk ik namelijk ook dat het zwemmen me sowieso veel energie kost steeds, onder andere door de prikkels in het zwembad (de vele stemmen, de muziek die soms ook nog eens redelijk hard staat). Ik wil niet helemaal stoppen met zwemmen, want daarvoor ben ik een te grote waterrat en ik houd van de onderwaterwereld, maar misschien kan het wel terug naar bijvoorbeeld 1x per twee weken als ik daarnaast nog anderen sporten heb die ik gewoon thuis kan beoefenen.

Dus... Never judge a book by its cover! Er kunnen altijd nog, voor buitenstaanders onzichtbare, andere redenen zijn waarom iemand iets niet doet/wilt dan gewoonweg onwil. Overigens voel ik me wel meer verbonden na dat gesprek met die vriendin, want nu begrijpt ze het, begrijpt ze mij. Ze vindt het zelfs rot voor me dat ik me zo voel... (Wat ik dan weer niet nodig vind, omdat een deel van mij nog steeds roept ''zelf schuld!'', maar dat deel moet ik maar heel snel aan de kant duwen). Ik zeg hiermee trouwens niet dat ik nooit verkeerde aannamen doe, uiteraard maak ook ik me daar schuldig aan. Wél probeer ik me hier steeds bewuster van te zijn en steeds minder voor anderen in te vullen.