Here we go again!!

Dit had een blog moeten worden over hoe ik toch weer een nieuwe traject binnen de ggz ga starten. Hoe ik een diagnostiek traject gericht op autisme ga starten en hoe er daarna gekeken gaat worden naar hoe nu verder? Gister had ik echter mijn adviesgesprek bij Bloezem GGZ en nu krijgt mijn blog een hele andere wending.

Toen ik vorig jaar, eind juni/begin juli, bij PsyQ stopte met mijn behandeling, was dat niet geheel vrijwillig. Ik had aangegeven dat ik vond dat ik nog niet klaar was om te stoppen. Dat het op dat moment wel oké ging, maar dat ik merkte dat mijn zelfbeeld nog steeds niet echt verbetert was en er ook nog steeds trauma-reacties waren die een te grote invloed hadden. De sft-groep die ik 7 maanden lang had gevolgd had niet het gehoopte en verwachte effect gehad. Mede hierdoor begon een gedachte, die op dat moment al 8 jaar door mijn hoofd speelde, weer steeds meer op de voorgrond te staan. Zou er dan toch sprake zijn van een (lichte) vorm van autisme bij me? Ik had inmiddels vriendinnen die zelf op volwassen leeftijd de diagnose hadden gekregen en de overeenkomsten die we hadden zorgden er voor dat ik me dat nog meer ging afvragen. Hoe meer ervaringsverhalen ik las, waaronder de zondagsreeks van Judith Visser, hoe meer herkenning ik vond, hoe meer puzzelstukjes voor mij op hun plek vielen. Door het met mijn vriendinnen bespreekbaar te maken durfde ik het uiteindelijk ook bij mijn begeleiding neer te leggen en door haar, weer bij mijn behandelaar van PsyQ. Die zag hier echter niets in, mede doordat ze vond dat mijn theory of mind (je in kunnen leven in anderen) juist té sterk was, terwijl autisten dit volgens haar niet hadden. Dat is echter al een verouderd beeld en inmiddels weet men dat autisten wel degelijk een theory of mind hebben, dat ze er alleen niet altijd goed mee om weten te gaan. Ik heb haar dit ook gezegd, en later zei ze dat ze zich wat meer in autisme had verdiept, maar toch bleef ze aan dat standpunt vasthouden... Toch heeft ze me de AQ (screeningsinstrument voor autisme) laten invullen en hieruit bleek dat ik ten opzichte van vrouwen mét autisme gemiddeld scoorde, alleen t.o.v. fantasie scoorde ik laag. Als ik het per se wilde zou ze me dus doorverwijzen, maar ze stond er zelf niet achter. Uiteindelijk heb ik me door mijn huisarts door laten verwijzen naar Bloezem GGZ, omdat ik hoopte daar een frisse start te kunnen maken. Bovendien waren hun wachttijden een stuk korter.

Na ongeveer acht maanden op de wachtlijst gestaan te hebben, had ik vorige week maandag eindelijk mijn intakegesprek. Hierin heb ik ook onder andere aangekaart hoe ik me niet gezien en gehoord heb gevoeld door mijn laatste behandelaar bij PsyQ. Na zo'n beetje alles wat er ooit is gebeurd doorgesproken te hebben, het een wat meer tot in detail dan het ander, was dan gister eindelijk het advies gesprek. Maar hetgeen ik juist totaal niet verwacht had gebeurde. Ik kreeg te horen dat ze wel trekken van autisme herkenden, maar dat ze niet in staat zouden zijn om dat te onderscheiden van de diagnoses die er al liggen en van de bagage die ik gedurende mijn leven heb opgebouwd. Dus ze willen het diagnostiektraject niet met me aangaan en kunnen niets voor me doen. Ze raadden me vooral aan om, het bijvoorbeeld een jaar lang met alleen mijn persoonlijk begeleider te doen en verder geen hulpverlening. Als ik dan nog steeds tegen dezelfde dingen aan bleef lopen kon ik me met misschien een concretere hulpvraag opnieuw ergens aanmelden... Ze sloten zich wat dat betreft wel bij PsyQ aan... dat geen hulp (buiten) de begeleiding beter zou zijn... Ze schuiven het allemaal zo gemakkelijk af op ''afhankelijkheid''. Alsof ik therapie nodig wíl hebben... Het kost me juist iedere keer zoveel moeite om weer aan de bel te trekken... Omdat ik na alle trajecten die ik heb gevolgd eigenlijk vind dat ik het zelf zou moeten kunnen... Maar iedere keer opnieuw blijkt dat gewoon niet het geval te doen... Als positieve ervaringen opdoen, zoals zij (en dan bedoel ik zowel PsyQ als Bloezem) zeggen, écht hét middel zou zijn om me beter te voelen... Dan was dat jaren geleden al het geval geweest. Maar dat is dus niet zo... Tijdens de intake werd gezegd dingen op te schrijven die me eventueel nog invielen. Bij het adviesgesprek heb ik aangegeven dat gedaan te hebben, maar ze hebben niet eens gevraagd wát ik dan heb opgeschreven. Terwijl als ze dat hadden gedaan hadden ze gezien dat ik dingen had opgeschreven die al mijn hele leven zo zijn. Zoals dat ik bepaald voedsel niet lust vanwege de structuur, of dat dat ik bepaald voedsel niet eens kan eten zonder dat daar een aanleiding voor is. Zo staan er nog meer dingen op die al sinds mijn jeugd zo zijn.

--------------------------------TRIGGERWARNING SUÏCIDALITEIT--------------------------------------

Mijn eerste gedachte toen ze uitgepraat waren was dan ook: ''als ik dan nog leef''. Ik heb al zo lang niet echt meer het vertrouwen dat het mij ooit gaat lukken mijn leven écht op de rails te krijgen, dat ik in staat ga zijn aan het werk te gaan en die baan dan ook te behouden... Bloezem was voor mij zo'n beetje de laatste strohalm... De laatste weg die ik in kon slaan om weer wat meer vertrouwen in de toekomst te krijgen... En nu die weg blijkt te eindigen voor ik hem goed en wel ben opgelopen, weet ik het allemaal niet meer. Ik weet niet meer waar ik het zoeken moet. Het enige wat ik weet is dat het leven op deze manier voor mij niet meer hoeft. Ik ben uitgevochten... Er wordt toch nooit geluisterd door de mensen die zouden moeten luisteren, dus waarom zou ik dan nog doorgaan? Ik krijg altijd te horen dat ik meer voor mezelf op moet komen, dat ik moet uitspreken wat ik wil, denk en waar ik behoefte aan heb. Maar het moment dát ik dat dan doe wordt het gewoon afgeschoven op de stempeltjes die ik eerder verworven heb. Er wordt gezegd dat ik mezelf nog altijd het beste ken... Als ze dat echt vinden/denken, waarom wordt er dan niet geluisterd? Waarom wordt alles afgedaan als onderdeel van de andere diagnoses? Waarvan het merendeel van de mensen om me heen ze niet eens (helemaal) passend vindt... Bij Bloezem zeiden ze dat ze daar wel ook echt dingen van herkennen... Nadat ze gezegd hebben dat er ook veel overlap is tussen autisme en mijn andere diagnoses... Is dat zo raar dan, dat ze daar ook dingen van herkennen? Lijkt me alleen maar meer dan logisch. Overigens was het niet allemaal negatief tijdens het gesprek. Toen ze doorhadden hoe ik me op dat moment voelde werd er wel goed doorgevraagd om er zeker van te zijn dat ik veilig zou zijn als ik daar eenmaal weg ging.

Toch vraag ik me op dit moment af waarom ik ooit nog een hulpverlener in de ggz zou vertrouwen (ironisch, gezien ik zelf de studie psychologie doe). Er is al zo vaak iets misgegaan, ik heb me al zo vaak onbegrepen en niet gehoord gevoeld... Dus waarom zou ik? Een deel van mij wil gewoon opgeven, het leven opgeven. Het is klaar. Ik kan eigenlijk niet meer, ben uitgevochten. Ik ben zo klaar met iedere keer opnieuw vechten en toch weer keihard neergaan, soms zelfs dieper dan ooit vallen. Het hoeft voor mij niet meer...

Maar als ik gister, en vanochtend, één ding bevestigd heb gekregen, is het dat ik heel veel lieve, begripvolle en zorgzame mensen (mijn vrienden, mijn begeleidster en nog meer anderen) om me heen heb. Die me wél zien en horen. Die het rot voor me vinden en/of zelf niet snappen waarom er helemaal niets wordt gedaan. Zij zouden het erg vinden als ik écht zou opgeven... Dus voor nu blijf ik toch maar vechten, met hen, voor hen. Totdat ik het ook weer voor mezelf kan en wil. Hoe? Geen idee... Daar ga ik vast met hen uitkomen. Hoe alleen ik me ook voel als het op de grote ggz-organisaties aankomt... Ik ben niet alleen! En daar ben ik heel dankbaar voor!