Workshop Klei & Emotie

Maandag 4 november was er een workshop met klei over emoties. Voor mij een grote uitdaging om mee te doen, want klei is absoluut niet mijn materiaal. Ik vind het niet fijn hoe het aanvoelt, al gaat gladde klei nog net (gelukkig was het ook gladde klei). Ook heb ik bij het werken met klei altijd nóg meer last van mijn perfectionist, omdat het dan al helemaal niet lukt dingen zo vorm te geven als ik ze in mijn hoofd voor me zie. Maar in het kader van uitdagingen aangaan en uit mijn comfort stappen heb ik wél meegedaan.

De eerste opdracht was een bol maken van het stuk klei dat we hadden gekregen. Ik moest me even over mezelf heen zetten, maar eenmaal begonnen ging het wel. Al kwam hier al meteen mijn perfectionist om de hoek kijken, omdat een perfecte bol (uiteraard) niet lukte… De volgende opdracht was het maken van twee platte figuren, dit mochten twee dezelfde zijn, maar het mochten ook twee verschillende zijn. Ik wilde eerst een cirkel en een vierkant, maar gezien dat toch niet perfect zou lukken ben ik uiteindelijk voor een ovaal gegaan, en ik wilde een driehoek maken, maar zonder klei-gereedschap bleek dat nogal ingewikkeld. In eerste instantie baalde ik dan ook dat de derde opdracht het maken van iets puntigs was (dit hoefde overigens niet plat), want ik dacht ‘’ja maar juist dat lukt dus niet’’. Al moet ik zeggen dat het in 3D wel iets beter lukte dan in het platte vlak.

De eerste drie opdrachten waren om een beetje ‘’op te warmen’’. Daarna kwamen de opdrachten gerelateerd aan emotie. Er werd ons gevraagd hoe onze darmen voor ons voelen als we ons gespannen of gestrest voelen. Het doel was om dit vervolgens in klei uit te beelden. Ik moest vooral denken aan een knoop in mijn maag, dus dan ook maar geprobeerd een knoop te maken. Al is het nog best lastig om een fatsoenlijke knoop te maken met klei, maar het is uiteindelijk wel gelukt. Qua emotie was deze opdracht nog goed te doen. De volgende raakte al meer. Toen ging het namelijk om het maken van iets wat representeert hoe je hoofd voelt/eruit ziet als je een te vol hoofd. Hier had ik al snel een beeld van, er springt van alles uit, het loopt gewoon over en staat net niet op ontploffen… Het lukt voor mijn gevoel niet helemaal om de klei overeen te laten komen met zoals ik het voor me zag, maar het was sprekend genoeg. De zesde opdracht was het maken van een hart, in eerste instantie vol verliefdheid, maar uiteindelijk was gewoon een hart ook oké. Dit maakte blijkbaar teveel los in mij, want ik blokkeerde en was er toen echt helemaal klaar mee. ’t Helpt ook gewoon niet mee dat ik een slechte week heb gehad, dan lukken positieve emoties niet zo, zeker niet zo eentje als verliefdheid.

Tussendoor werd er trouwens ook om samenwerking gevraagd, het reageren op het werkstuk van een ander door dit ‘’aan te vullen’’ of aan te passen met een stukje eigen klei. Ook werd er soms gevraagd of we toelichting op ons werkstuk wilden geven. Bij het de opdracht van het hoofd lukte me dat wel, dat vond ik niet zo spannend en leek eigenlijk ook gewoon iets wat iedereen toch al wist van me. Ik vind dit soort dingen vaak ook hele mooie toevoegingen op opdrachten/in workshops. Alleen vandaag lukte het over het algemeen niet zo goed om er echt in mee te gaan/mee te doen.

Ik ben blij dat ik de uitdaging aan ben gegaan, want zeker in het begin viel het eigenlijk heel erg mee. Toch heeft ook vandaag weer bewezen dat klei gewoon niet mijn ding is. Ik vind oprecht dat Hester de workshop heel leuk heeft gegeven, maar toch weet ik niet nog niet of ik een volgende keer weer mee zou doen. Als het om ander materiaal zou gaan, dan sowieso wel!