The Perfectionist

 Al een hele tijd wil ik schrijven over mijn perfectionist, maar ik bleef het ook steeds uitstellen. In het merendeel van mijn andere blogs heb ik gebruik gemaakt van metaforen of andere leuke beschrijvingen, maar die wilde voor deze blog niet in me opkomen. Mijn perfectionist vindt daar uiteraard heel veel van... Want alle blogs moeten een soortgelijke opzet hebben en als ik geen metaforen gebruik zijn mijn blogs helemaal niet meer leuk om te lezen (ja mijn perfectionist vind ook nog steeds heel vaak dat hetgeen ik schrijf niets voorstel, ondanks dat ik van anderen eigenlijk altijd alleen maar het tegenovergestelde hoor). Dus... ga ik nu maar gewoon even vol tegen mijn perfectionist in en schrijf ik deze blog zonder metaforen of wat dan ook.

Mijn perfectionist... ze kan het me echt enorm moeilijk maken. Zo heb ik bijvoorbeeld mijn laatste tentamen met een 8,3 gehaald. Een heel mooi cijfer, zou je denken... Mijn perfectionist dacht daar dus anders over. Naast de opluchting van het tentamen behaald te hebben, was er vooral de ''ja maar, ik heb een stomme fout gemaakt'' en ''ja maar, ik had meer moeten weten''. Hoewel ik van mezelf weet dat ik, dankzij de perfectionist altijd streef naar minimaal een 8, besef ik me ook dat als ik die dan wél haal het gewoon nog steeds niet goed genoeg is. Hoogstwaarschijnlijk zou het trouwens nog niet eens goed genoeg zijn als het een 10 was, want dan was het tentamen gewoon te gemakkelijk i.p.v. dat ik er ook hard voor heb gewerkt. Ze weet altijd een ''ja maar...'' te bedenken.

Mijn perfectionist is er niet alleen op het gebied van studie, maar ook op zo'n beetje alle anderen gebieden: huishouden, werk, hobby's, vriendschap (ja, zelfs vriendschap). Volgens haar moet ik altijd de perfecte vriendin zijn... Ben ik iets minder dan perfect dan ben ik gewoon meteen geen goede vriendin meer. Ik moet altijd overal ja opzeggen, altijd klaarstaan, bijspringen, afspreken, wat dan ook. Ook als het me niet uitkomt of ik het even niet trek. Want als ik een keertje ''nee'' zeg, dan ben ik een slechte vriendin... Terwijl ik me rationeel gezien ook wel kan bedenken dat niemand áltijd klaar kan staan en dat het je geen slechtere vriendin maakt als je een grens aan zou geven.

Ze kan dus echt wel enorm vermoeiend zijn, de perfectionist. Toch heeft ze ook een andere, helpende kant. Ze zorgt ervoor dat ik niet te snel opgeef, of als ik dat wel doe dat ik het op een ander moment weer opnieuw probeer. Ze zorgt ervoor dat ik mijn werk goed en netjes kan uitvoeren, dat alles overzichtelijk wordt en/of blijft. Dat ik goed voorbereid ben, of dat nu voor een tentamen, of iets gerelateerd aan werk of wat dan ook is. Wat dan allemaal wel weer heel fijn is voor zowel mezelf als de ander.

De kunst is dus vooral om mijn perfectionist aanwezig te laten zijn, maar niet te laten doordraven. Dat is iets waar ik wel steeds meer aan probeer te werken. Zo heb ik bijvoorbeeld mijn studiemethode aangepast sinds ik met mijn huidige opleiding bezig ben. Deze kost me minder tijd en ja, misschien ben ik minder perfect voorbereid, maar ik ben nog steeds goed genoeg voorbereid en het is niet meer overwhelming. Ook in vriendschappen lukt het steeds een beetje beter om een grens aan te geven als dit nodig is, en zelfs op eerder gemaakte afspraken terug te komen wanneer ik merk dat het me toch niet lukt. Hoe moeilijk ik dat allemaal ook nog vind en het voelt ook absoluut nog niet goed, maar ik zie wel dat dit dingen zijn die nodig zijn om bij mezelf te kunnen blijven en op een gezonde manier voor mezelf te zorgen. Op het gebied van hobby's moet ik wel nog iets bedenken om haar wat minder aanwezig te laten zijn... Zodat hobby's ook echt leuk blijven en geen moeten en/of bron van stress worden omdat het allemaal niet goed genoeg verloopt...

Mijn perfectionist... ze is welkom, maar als ze doordraaft mag ze af en toe even in een hoekje gaan zitten afkoelen totdat ze weer op een gezonde manier aanwezig kan zijn ;).