Back at my amazing safe place

De laatste tijd  merk ik dat mijn spannings- en stressniveau weer aardig aan het stijgen zijn. Op zich niet zo vreemd, want er speelt best wel wat. Zo lijkt therapie nu toch echt richting afronding te gaan, ondanks mijn verzet daartegen, wil ik over een maand ongeveer mijn eerste tentamen van de opleiding psychologie bij de OU gaan doen en vraag ik me af of ik daar wel écht klaar voor ben, dat tentamen gaat gepaard met steeds verder oplopende studeerstress, probeer ik meer grenzen aan te gaan geven bij vriendinnen en zou ik dit eigenlijk ook bij familie moeten doen en misschien wel de grootste stressfactor: ga ik al dan niet een nieuw traject aan om alsnog misschien antwoorden te krijgen op vragen waar ik al jaren mee rondloop. Daarover misschien meer in een volgende blog.

Anyhow... er mag dus best wel weer wat meer rust en ontspanning komen. Ik weet niet meer wat ik laatst las, maar ik moest in ieder geval  weer aan mijn heerlijke veilige plek denken. Veel van de mensen die ooit therapie hebben gehad, zullen vast de veilige plek oefening kennen waarbij je een voor jou (al dan niet bestaande) veilige plek  visualiseert. Voor mij is het inmiddels alweer ruim tien jaar geleden dat ik voor het eerst mijn veilige plek creëerde. Ik kon geen daadwerkelijke plek bedenken waar ik me voor de volle 100% veilig en rustig voelde, dus heb ik er zelf eentje gecreëerd. Hij is in de loop der jaren enigszins geperfectioneerd, maar in grote lijnen is hij eigenlijk hetzelfde gebleven. Hoewel ik met periodes half vergeet dat ik zo'n prachtige plek heb, kom ik er eigenlijk altijd weer terug en misschien is dit wel een goed moment om er weer eens naar terug te keren.

Ik zit heerlijk weggekropen op een grote, brede vensterbank die vol met kussens en dekentjes ligt met een warme kop thee en een goed boek. Als ik om me heen kijk zie ik mijn fantastische houten blokhut, niet zomaar hout, maar gebouwd met echte boomstammen. Tegenover het raam zit een grote open haard, het vuur brand en de warme gloed geeft me een aangenaam gevoel. Hoewel ik hier heel cozy zit, wil ik toch even lekker naar buiten. Wanneer ik naar buiten loop kijk ik om me heen om te bepalen wat ik ga doen. De blokhut ligt namelijk tegen hele grote bergen aan, het is heerlijk om een bergpad te bewandelen. Voor zover dat pad komt dan, want de berg is natuurlijk letterlijk onoverwinnelijk, zodat ik zeker weet dat er geen onverwachte bezoekers bij mijn blokhutje kunnen komen. 

Links van de hut ligt een enorm bos, daar is het heerlijk wandelen in de schaduw. Als ik niet te veel geluid maak kan ik zelfs vossenjongen zien spelen met elkaar! Bovendien is een stukje dieper het bos in, een mooie grote, zonnige open plek met een meertje. Dat meertje is ontstaan door een prachtige, ijskoude waterval die vanuit de bergen komt! Nog wat verderop wordt het bos ondoordringbaar, dus ook vanuit daar kan niemand onverwachts langskomen. Soms, als ik rustig in het water lig of ernaast, op de grote gladde rotsen zit, zie ik wolvenjongen met elkaar spelen. Wat een prachtige beesten om te zien.

Rechts van de hut ligt een grote paarse heide. Ook daar is het heerlijk wandelen, maar vooral als het niet te warm is buiten. Tijdens het wandelen op de heide kom ik altijd allerlei paarden en een hele hoop vlinders tegen, bijna magisch om naar te kijken. De heide komt eveneens uit bij een ondoordringbaar bos, want mijn plek is écht veilig. Je kunt er alleen maar komen als ik je daar wil hebben. Anders is hij onbereikbaar, zo niet onvindbaar.

Recht voor de hut is een groot grasveld waar allerlei kittens en pups samen aan het spelen zijn. Alleen dat is al een genot om naar te kijken. Zo leuk om te zien hoe ze achter elkaar aan zitten en over elkaar heen duikelen. Langzaam maar zeker loopt het grasveld over in een strand en kom je bij de zee. Daar zwemmen en spelen honderden dolfijnen met elkaar! Ik besluit dat ik vandaag met hen mee ga doen. Het zijn  zulke prachtige beesten met zoveel geduld, liefde, speelsheid  en vertrouwen. Ik kan niet anders dan me door hen laten meevoeren in het spel dat ze spelen. Ik speel met ze tot het donker word en ik uitgeput ben, dan ga ik het water uit en terug naar mijn hut. Daar kan ik opwarmen bij het vuur en val ik tussen de spinnende katjes en rustig slapende pups in slaap.

Hebben jullie een veilige plek? Hoe ziet die er uit? Is hij altijd hetzelfde of veranderd hij (een beetje)?

PS: Voor diegene die het zich afvragen, de zon speelt nog steeds verstoppertje hoor. Ik ga nog steeds lekker naar koor (behalve vandaag dan, want er is vakantie ;)), ik doe leuke dingen met vriendinnen en hoewel het stressvol is, is het absoluut ook iets positiefs dat er een plan staat om binnenkort tentamen te gaan doen!