Another crossing in the woods...

Ruim zeven maanden nadat ik op het vorige kruispunt in het bos was beland, kom ik op een andere kruising terecht... Dit keer is het moeilijke pad nóg donkerder, nóg meer overwoekerd dan de vorige keer. Zoveel meer obstakels op het moeilijke pad. Dat maakt het zonnige, gemakkelijk lijkende pad nog veel aantrekkelijker. Dat zonnige pad voelt veilig en vertrouwd, het donkere pad voelt onbekend, onveilig zelfs. Maar is dat pad wel zo onveilig? Natuurlijk, er bevinden zich nieuwe dingen op dat pad, maar maakt dat het ook onveilig? Nee, niet per se. Daarbij leidt dat pad naar een mooie zonnige open plek met een glinsterend meer waar een waterval uit de bergen in uit komt. Een plek waar een hoop jonge dieren samen in het gras spelen. Dat zonnige pad... is dat wel echt veilig en vertrouwd? Eigenlijk niet, want op dat pad bevinden zich, naast dat het naar een dorre, droge, kale plek leidt, dit keer ook nog eens een hoop valkuilen die zo niet te zien zijn.  Dusja, welke keuze maak ik dan? Kies ik voor het op het oog veilige pad of waag ik mijn geluk met het op het oog onveilige pad?

Over een week of drie stopt mijn deeltijdbehandeling. Dit vind ik doodeng, want het voelt alsof ik verre van klaar ben om het zonder deeltijd te gaan doen. Tot voor kort was ik meer suïcidaal dan ooit tevoren. Ik heb dingen gedacht en gedaan, die ik nog nooit eerder deed. Ik had me zelfs voorgenomen dat wanneer ik me niet beter voelde op het moment dat de deeltijd stopte, ik daadwerkelijk een poging zou doen. Hoewel ik me niet meer zo slecht voel als een paar weken terug, gaat het ook nog niet goed. Op dit moment ben ik niet meer van plan een poging te doen, maar ik sta wel voor een keuze. Ga ik kiezen voor het leven, maar dan ook echt met alles wat erbij hoort en ook weer dingen oppakken e.d. óf blijf ik stilstaan en overleven. Ik ben er ook nog steeds niet over uit of ik het mezelf gun om weer daadwerkelijk te gaan leven, of misschien niet eens ''weer'', maar voor het eerst écht te gaan leven. Inmiddels zie ik ook echt wel dat er mensen zijn die me daadwerkelijk de moeite waard vinden, bevriend met me willen zijn. Ook is me iets gevraagd waardoor ik al helemaal denk ''oké, zo'n slecht persoon kan ik dan toch niet zijn''. Toch blijft er die stem, de ene keer harder en luider aanwezig dan de andere keer, die het tegendeel beweert, alle argumenten van tafel veegt en blijft beweren dat ik het allemaal niet waard ben, dat ik er niet toe doe, dat mensen vanzelf genoeg van me krijgen en gaan zien dat ik toch wél een slecht persoon ben.

Ik sta op de kruising in het bos. Ik weet welke kant ik op wil, wat de juiste weg is om daadwerkelijk te gaan leven en mijn leven daardoor ook vol te kunnen houden. Maar durf ik dat onveilig lijkende pad te gaan bewandelen? En áls ik de moed bij elkaar krijg om dat pad te kiezen, hoe ga ik het dan voor elkaar krijgen om die obstakels te overwinnen? Ik weet wat ik wil, maar nog niet hoe ik ervoor moet gaan... Lijkt me een goede om in die laatste drie weken deeltijd te onderzoeken, want alleen ga ik hier niet uitkomen, anders had ik dat allang gedaan... Ik weet dat de overtuiging om deze keuze te maken vanbinnen uit moet komen. Daar waar ik de vorige keer al de overtuiging had dat ik het pad kon bewandelen, heb ik dit keer hulp nodig om die overtuiging te vinden.

Ik wil dat donkere, onveilig lijkende pad gaan bewandelen. En laatst zag of las ik ergens: Een onmogelijkheid is gewoon een mogelijkheid die je nog niet hebt gevonden... Nog 3 weken om die te vinden dus...