I'm missing you a lot!

Vandaag 10,5 jaar geleden... Het moment dat ik jou verloor. Eigenlijk ben ik al vanaf het tweede jaar na je overlijden niet meer bezig met de ''halve jaren''. Dit jaar opeens weer wel. Aan de ene kant vind ik dat vreemd, maar aan de andere kant is het dat misschien niet. Nu ik weer heel intensief met therapie bezig ben komt er weer zo onwijs veel los... Onderdeel daarvan is ook de pijn van jou moeten missen en mezelf steeds afvragen of het anders was gelopen als ik een betere zus voor je was geweest. Daarbij hadden we voor drama een opdracht met muziek. Ik heb als invulling van die opdracht het nummer ''Why'' van Rascal Flatts (Why - Rascal Flatts [HD][Lyrics] - YouTube) gezongen, want dit nummer lijkt bijna speciaal geschreven voor jou. Zo passend is het. Wel heb ik nog even getwijfeld. Er waren nog andere nummers die ik eventueel ook wilde zingen, maar deze voelde voor nu het meest kloppend. Het leek ook het beste bij mijn huidige gemoedstoestand te passen.

Mijn zusje... ik mis je enorm! Ik weet dat we het lang niet altijd goed hebben gedaan samen. Onze karakters waren zo verschillend dat we vaak botste. Geregeld hadden we, ongetwijfeld gevoed doordat we ook allebei zo onze eigen problemen hadden, de grootste/heftigste ruzies. Ik ben echter nooit gestopt met van je te houden, ik houd nog steeds van je. De laatste drie maanden van je leven woonde je eindelijk op jezelf, je wilde dit al zo ontzettend lang. Vanaf dat moment leek het tussen ons ook een stuk beter te gaan. Een week of twee voor je overlijden kreeg ik een appje van je met ''zus, ik heb je nodig''. Het ging om zoiets stoms als verzekeringen ofzo, maar toch die zin... Hij raakte me zo, ik was zo blij om die zin te lezen... Het spijt me dat ik je dat nooit heb gezegd. We waren plannen aan het maken... jij zou een keertje bij mij komen eten, ik zou nog een keer bij jou komen eten. We wilden graag een keer samen gaan poolen en meer van dat soort dingen. Het leek erop dat we eindelijk de relatie kregen die ik altijd al met jou had willen hebben. Ik ben zo dankbaar voor die laatste drie maanden, ook al doet het ergens ook pijn. Doordat we allebei de griep hadden is er van de samen eten plannen niets terecht gekomen, we hebben geeneens meer de tijd gehad het opnieuw in te plannen. Wat voor mij uit het niets kwam, had jij ''opeens'', na een ruzie met je  vriend, het gevoel dat er nu echt niemand meer was die van je hield. Die overtuiging heeft jou doen besluiten uit het leven te stappen. Hoewel ik je keuze ergens begrijp, want je hebt ook gewoon een heel zwaar leven gehad, blijf ik het ook heel moeilijk vinden. Vraag ik me af of je wél had geloofd dat er iemand van je hield (en nog steeds houdt) als ik een betere zus voor jou was geweest. Vaker voor je was opgekomen, liever voor je was geweest. Er wordt wel eens gevraagd of ik boos op je ben om wat je hebt gedaan. Maar dat ben ik niet, nooit geweest ook. Wel op mezelf... en hoewel ik me inmiddels realiseer dat ik hier niets aan had kunnen veranderen, zijn er nog steeds periodes waarin ik mezelf de schuld geeft, in ieder geval deels dan.

Ondanks alle gemis en pijn, zijn er ook nog positieve herinneringen. In vergelijking met alle negatieve herinneringen uit onze jeugd zijn ze schaars, maar ze zijn er. Eén daarvan is dat we in Drenthe op vakantie zijn met z'n vieren. Jij en ik op de achterbank. We reden langs een weiland met paarden en we hebben allebei een nogal levendige verbeelding. Uiteindelijk heb je het over een half paard, jammer genoeg kan ik me niet meer herinneren hoe je daar bij bent gekomen. Maar dankzij mijn veel te levendige verbeelding zie ik een half paard voor me, heel vrolijk rondrennend in de wei en ik kom niet meer bij van het lachen. Zelf moet je ook lachen en benoem je: ''met curry, mosterd en mayonaise''. Ik ben ondertussen bang dat ik er in blijf en ik weet niet waar jij de grootse lol om hebt, je eigen verbeelding of het feit dat je me nóg harder kon laten lachen. Dit is echt wel een van mijn mooiste herinneringen.

Ik mis je met heel mijn hart en ziel, iedere dag opnieuw en dat zal ik ook blijven doen. Maar dat is oké, want jij bent en blijft mijn zusje en ik houd enorm veel van jou. De ene dag is het gemis wat groter dan de andere, maar het is er eigenlijk altijd. Het enige wat ik nu nog kan doen is hopen dat jij je rust en geluk hebt gevonden.

Out of side, but definitely not out of mind. I love you so much!