Luna's Mind

De laatste tijd  merk ik dat mijn spannings- en stressniveau weer aardig aan het stijgen zijn. Op zich niet zo vreemd, want er speelt best wel wat. Zo lijkt therapie nu toch echt richting afronding te gaan, ondanks mijn verzet daartegen, wil ik over een maand ongeveer mijn eerste tentamen van de opleiding psychologie bij de OU gaan doen en vraag ik me af of ik daar wel écht klaar voor ben, dat tentamen gaat gepaard met steeds verder oplopende studeerstress, probeer ik meer grenzen aan te gaan geven bij vriendinnen en zou ik dit eigenlijk ook bij familie moeten doen en misschien wel de grootste stressfactor: ga ik al dan niet een nieuw traject aan om alsnog misschien antwoorden te krijgen op vragen waar ik al jaren mee rondloop. Daarover misschien meer in een volgende blog. Anyhow... er mag dus best wel weer wat meer rust en ontspanning komen. Ik weet niet meer wat ik laatst las, maar ik moest in ieder geval  weer aan mijn heerlijke veilige plek denken. Veel van de mensen die ooit thera

 De laatste tijd is het weer best wel wisselvallig, soms wat mooie, zonnige dagen ertussen, soms vooral veel grijs en regen... Eigenlijk komt dat best wel overeen met mijn humeur. Soms zwaar bewolkt, af en toe een storm, maar óók soms zonnig en dat is best fijn om te merken. Enkele momenten en sommige kortere periodes daargelaten, is het de laatste paar jaar vooral namelijk slecht gegaan. Vooral de maanden dat ik de schematherapie deeltijd heb gevolgd heb ik me vaak ontzettend slecht gevoeld, hebben er stormen gewoed. Niet zomaar stormen, maar hele orkanen die alles overhoop gooide en me de hoop op overleven leken af te nemen. Inmiddels ben ik alweer zo'n anderhalve maand klaar met de groep. Hoewel ik in het begin dacht dat het niet beter ging, zijn de orkanen inmiddels volledig  van de radar verdwenen. Er is af en toe nog wel een storm, maar de zon schijnt ook weer af en toe.  Eén van de stormen is dat mijn behandelaar me vorige week vroeg hoe ik het zou vinden als ze zou zeggen d

Lieve Inner Child, Deze brief wordt anders dan ik had verwacht, want ik wil je geen dingen beloven die ik op dit moment niet kan waarmaken. Om eerlijk te zijn heb ik er namelijk nog niet zoveel vertrouwen in dat ik op een goede en gezonde manier voor jou kan zorgen, ook al is dat wel wat je verdient. Net zoals je het verdiend om gezien en gehoord te worden én dat kan ik je in ieder geval wel geven met deze brief. Heel lang heb ik ontkent dat we (behoorlijk wat) tekort zijn gekomen in onze basisbehoeften, met name wat betreft emotionele veiligheid, zelfexpressie en autonomie. Nog steeds heb ik de neiging om dit te ontkennen. Het voelt gemakkelijker en minder pijnlijk om te doen alsof het allemaal niet zo veel voorstelt, alsof we een prima jeugd hebben gehad. Als we een prima jeugd gehad zouden hebben, zou alles wat er nu niet goed gaat puur en alleen aan mezelf liggen en dus gemakkelijker te veranderen zijn. Bovendien is het gemakkelijker boos op mezelf te zijn dan op een omgeving d

Ruim zeven maanden nadat ik op het vorige kruispunt in het bos was beland, kom ik op een andere kruising terecht... Dit keer is het moeilijke pad nóg donkerder, nóg meer overwoekerd dan de vorige keer. Zoveel meer obstakels op het moeilijke pad. Dat maakt het zonnige, gemakkelijk lijkende pad nog veel aantrekkelijker. Dat zonnige pad voelt veilig en vertrouwd, het donkere pad voelt onbekend, onveilig zelfs. Maar is dat pad wel zo onveilig? Natuurlijk, er bevinden zich nieuwe dingen op dat pad, maar maakt dat het ook onveilig? Nee, niet per se. Daarbij leidt dat pad naar een mooie zonnige open plek met een glinsterend meer waar een waterval uit de bergen in uit komt. Een plek waar een hoop jonge dieren samen in het gras spelen. Dat zonnige pad... is dat wel echt veilig en vertrouwd? Eigenlijk niet, want op dat pad bevinden zich, naast dat het naar een dorre, droge, kale plek leidt, dit keer ook nog eens een hoop valkuilen die zo niet te zien zijn.  Dusja, welke keuze maak ik dan? Kies i

Vandaag 10,5 jaar geleden... Het moment dat ik jou verloor. Eigenlijk ben ik al vanaf het tweede jaar na je overlijden niet meer bezig met de ''halve jaren''. Dit jaar opeens weer wel. Aan de ene kant vind ik dat vreemd, maar aan de andere kant is het dat misschien niet. Nu ik weer heel intensief met therapie bezig ben komt er weer zo onwijs veel los... Onderdeel daarvan is ook de pijn van jou moeten missen en mezelf steeds afvragen of het anders was gelopen als ik een betere zus voor je was geweest. Daarbij hadden we voor drama een opdracht met muziek. Ik heb als invulling van die opdracht het nummer ''Why'' van Rascal Flatts ( Why - Rascal Flatts [HD][Lyrics] - YouTube ) gezongen, want dit nummer lijkt bijna speciaal geschreven voor jou. Zo passend is het. Wel heb ik nog even getwijfeld. Er waren nog andere nummers die ik eventueel ook wilde zingen, maar deze voelde voor nu het meest kloppend. Het leek ook het beste bij mijn huidige gemoedstoestand te

''You can't stop the waves of coming, but you can learn to surf.'' Jaren geleden noemde iemand deze quote en ik ben hem nooit meer vergeten. Deels omdat ik er meteen door aan dolfijnen moet denken en ik ben dol op dolfijnen. Waarom ik meteen aan dolfijnen moet denken? Veel dolfijnen zijn van nature speels, met name de meeste bekende dolfijnensoort: de tuimelaar. Dus toen ze de oceaan gingen delen met schepen, hebben ze daar een nieuw spelletje van gemaakt in plaats van weg te blijven van de schepen. Wanneer een schip vaart, ontstaan er bij de boeg namelijk golven. Dolfijnen vinden het heerlijk om op deze golven mee te surfen (boegsurfen). De dolfijnen leerden dus om te gaan met een ''probleem''. Deze quote is voor mij dus zo belangrijk omdat niemand in staat is te voorkomen dat je tegenslagen tegenkomt in je leven, maar je kunt wel leren hoe je het beste met tegenslagen om kunt gaan, zonder zelf helemaal omver gegooid te worden. Tegenslagen... vroeg