Luna's Mind

 Al een hele tijd wil ik schrijven over mijn perfectionist, maar ik bleef het ook steeds uitstellen. In het merendeel van mijn andere blogs heb ik gebruik gemaakt van metaforen of andere leuke beschrijvingen, maar die wilde voor deze blog niet in me opkomen. Mijn perfectionist vindt daar uiteraard heel veel van... Want alle blogs moeten een soortgelijke opzet hebben en als ik geen metaforen gebruik zijn mijn blogs helemaal niet meer leuk om te lezen (ja mijn perfectionist vind ook nog steeds heel vaak dat hetgeen ik schrijf niets voorstel, ondanks dat ik van anderen eigenlijk altijd alleen maar het tegenovergestelde hoor). Dus... ga ik nu maar gewoon even vol tegen mijn perfectionist in en schrijf ik deze blog zonder metaforen of wat dan ook. Mijn perfectionist... ze kan het me echt enorm moeilijk maken. Zo heb ik bijvoorbeeld mijn laatste tentamen met een 8,3 gehaald. Een heel mooi cijfer, zou je denken... Mijn perfectionist dacht daar dus anders over. Naast de opluchting van het tent

Maandag 4 november was er een workshop met klei over emoties. Voor mij een grote uitdaging om mee te doen, want klei is absoluut niet mijn materiaal. Ik vind het niet fijn hoe het aanvoelt, al gaat gladde klei nog net (gelukkig was het ook gladde klei). Ook heb ik bij het werken met klei altijd nóg meer last van mijn perfectionist, omdat het dan al helemaal niet lukt dingen zo vorm te geven als ik ze in mijn hoofd voor me zie. Maar in het kader van uitdagingen aangaan en uit mijn comfort stappen heb ik wél meegedaan. De eerste opdracht was een bol maken van het stuk klei dat we hadden gekregen. Ik moest me even over mezelf heen zetten, maar eenmaal begonnen ging het wel. Al kwam hier al meteen mijn perfectionist om de hoek kijken, omdat een perfecte bol (uiteraard) niet lukte… De volgende opdracht was het maken van twee platte figuren, dit mochten twee dezelfde zijn, maar het mochten ook twee verschillende zijn. Ik wilde eerst een cirkel en een vierkant, maar gezien dat toch niet per