Luna's Mind

Lieve Inner Child, Deze brief wordt anders dan ik had verwacht, want ik wil je geen dingen beloven die ik op dit moment niet kan waarmaken. Om eerlijk te zijn heb ik er namelijk nog niet zoveel vertrouwen in dat ik op een goede en gezonde manier voor jou kan zorgen, ook al is dat wel wat je verdient. Net zoals je het verdiend om gezien en gehoord te worden én dat kan ik je in ieder geval wel geven met deze brief. Heel lang heb ik ontkent dat we (behoorlijk wat) tekort zijn gekomen in onze basisbehoeften, met name wat betreft emotionele veiligheid, zelfexpressie en autonomie. Nog steeds heb ik de neiging om dit te ontkennen. Het voelt gemakkelijker en minder pijnlijk om te doen alsof het allemaal niet zo veel voorstelt, alsof we een prima jeugd hebben gehad. Als we een prima jeugd gehad zouden hebben, zou alles wat er nu niet goed gaat puur en alleen aan mezelf liggen en dus gemakkelijker te veranderen zijn. Bovendien is het gemakkelijker boos op mezelf te zijn dan op een omgeving d

Ruim zeven maanden nadat ik op het vorige kruispunt in het bos was beland, kom ik op een andere kruising terecht... Dit keer is het moeilijke pad nóg donkerder, nóg meer overwoekerd dan de vorige keer. Zoveel meer obstakels op het moeilijke pad. Dat maakt het zonnige, gemakkelijk lijkende pad nog veel aantrekkelijker. Dat zonnige pad voelt veilig en vertrouwd, het donkere pad voelt onbekend, onveilig zelfs. Maar is dat pad wel zo onveilig? Natuurlijk, er bevinden zich nieuwe dingen op dat pad, maar maakt dat het ook onveilig? Nee, niet per se. Daarbij leidt dat pad naar een mooie zonnige open plek met een glinsterend meer waar een waterval uit de bergen in uit komt. Een plek waar een hoop jonge dieren samen in het gras spelen. Dat zonnige pad... is dat wel echt veilig en vertrouwd? Eigenlijk niet, want op dat pad bevinden zich, naast dat het naar een dorre, droge, kale plek leidt, dit keer ook nog eens een hoop valkuilen die zo niet te zien zijn.  Dusja, welke keuze maak ik dan? Kies i